Kamakura/Yokohama

             Kamakura to bardzo przyjemne miasto położone malowniczo nad Zatoką Sagami pomiędzy Tokio a Półwyspem Izu. Tutaj pod koniec XII wieku Minamoto no Yoritomo, po zwycięstwie nad Tairami i otrzymaniu od cesarza tytułu shōguna, założył swoją stolicę (Kamakura była siedzibą bakufu do 1333 roku). Kamakura stała się w tym okresie ważnym ośrodkiem buddyzmu: to tutaj wielu reformatorów buddyjskich zakładało swoje szkoły i budowało świątynie, m.in. Eisai - założyciel szkoły buddyzmu zen Rinzai czy Nichiren założyciel Nichirenshu. Miasto ma bogatą historię, od XIII wieku po dziś dzień w świątyniach praktykuje się zazen czyli medytację. Jeśli ktoś ma czas, nie trzeba być mnichem, można się zapisać i wziąć udział w organizowanych np. przez Świątynię Engakuji kursach zazen.

Brama Świątyni Engakuji

Pawilon do zazen w Engakuji

            Czas panowania Minamoto no Yoritomo to okres świetności z dziejach miasta. Shōgun w 1191 roku zlecił przeniesienie zbudowanego w Zaimokuza chramu bóstwa wojny - Hachimana (bóstwa rodziny Minamoto) do Kamakury, by tu Hachiman otoczył opieką jego włości. Podobno Yoritomo nakazał teściowi (Hōjō Tokimasa), by wraz ze swoimi wasalami własnoręcznie kamień po kamieniu ułożył prowadzącą do Tsurugaoka Hachimangu (chram Hachimana) drogę w intencji narodzin syna Yoritomo). Chram do dziś jest najważniejszą świątynią shintoistyczną Kamakury 
i wizytówką miasta.

Tsurugaoka Hachimangu w Kamakurze

Kapłan przygotowujący pawilon do ceremonii ślubnej, Tsurugaoka Hachimangu

                 Yoritomo po wizycie w Tōdaiji w Narze, gdzie znajduje się posąg Wielkiego Buddy,  kazał zbudować podobny posąg w Kamakurze. Wielki Budda z Kamakury miał się mieścić w Świątyni Kōtoku-in, jednak tsunami w XV wieku zmiotło świątynię z powierzchni ziemi i od tamtej pory posąg Buddy Amidy stoi pod gołym niebem.

Wykonany z brązu posąg Buddy Amidy, 13 m wysokości, waga 121 ton

Majestatyczne oblicze Wielkiego Buddy z Kamakury

           Według legendy w VIII wieku na plażę w Kamakurze miał przypłynąc drewniany posąg Kannon, który znajduje się obecnie w Świątyni Hasedera, nieopodal Wielkiego Buddy. W Hasedera mieści się również grota poświęcona bogini szczęścia i pomyślności Benzaiten.

Wejście do groty Benzaiten

Jeden z wielu posagów wykutych w skale w grocie Benzaiten

Widok na miasto i Zatokę Sagami z Hasedery

Staw w kształcie swastyki, Hasedera

                Ponieważ moje dzieci (dwuletnia córka i trzymiesięczny synek) nie gustują jeszcze w zwiedzaniu świątyń na trasie naszej wycieczki nie mogło zabraknąć czegoś specjalnie dla nich... oceanarium. Z Kamakury można szybko dojechać zarówno do największego oceanarium w Japonii znajdującego się w Yokohamie, jak i do mniejszego i mniej zatłoczonego oceanarium niedaleko wyspy Enojima (wybraliśmy tę mniej zatłoczoną opcję, ale nie zawiedliśmy się, choć pewnie w Yokohamie atrakcji byłoby więcej).

Mie, Miron i ja po drodze do oceanarium, Enojima w tle

Ryby w oceanarium

Meduzy w oceanarium

I jeszcze więcej ryb w oceanarium

                    Marzec w Kamakurze to czas podziwiania kwitnących śliw.

Śliwa w ogrodzie Świątyni Hasedera

Śliwa w ogrodzie Świątyni Engakuji

Śliwa, Hasedera

Śliwa przy drodze, Engakuji

Śliwa, Hasedera

 

 

  W Kamakurze znajduje się bardzo wiele światyń i ciekawych miejsc związanych z historią tego miasta i shōgunatu rodu Minamoto. Nie sposób wszystkiego zobaczyć w ciągu jednego dnia, ale wydaje mi się, że jak na wyprawę z dwójką małych dzieci i tak zwiedziliśmy bardzo dużo. Naszą wycieczkę zakończyliśmy w Yokohamie w największym w Japonii, i jednym z największych na świecie, Chinatown. Chińczycy osiedlali się w Yokohamie już od 1859 roku, kiedy port ten został otwarty dla obcych bander po dwustuletniej izolacji wysp japońskich. Głównym celem naszego wyjazdu do Motomachi, czyli chińskiej dzielnicy było jedzenie... ale i dla ducha znalazła się świątynia.

Brama Chinatown, Yokohama

Świątynia Kwan Tai

Wnętrze Świątyni Kwan Tai, Chinatown, Yokohama 

           

Zimowe atrakcje z prefekturze Nagano

           Zima to czas, kiedy prefektura Nagano, w której mieszkamy, tonie w śniegu. Mój dojazd do pracy z 60 wydłuża się do 120 minut w jedną stronę i bez łańcuchów na kołach, może być naprawdę trudno.Temperatura spada u nas w nocy do minus dwudziestu stopni, w domu nie ma centralnego ogrzewania, a jedynie termofor pod kołdrę i piecyk elektryczny. Jednak zamiast narzekać na ten stan rzeczy, Japończycy uzbrojeni w odwieczną ludową mądrość stwierdzenia: shō ga nai (shikata ga nai) - trudno, nic się nie da z tym zrobić - umilają sobie zimę na różne ciekawe sposoby.

           W północnej Japonii, gdzie śniegu jest jeszcze więcej niż u nas, odbywa się wiele festiwali związanych z białymi szaleństwami: np. festiwal rzeźb lodowych w Sapporo na Hokkaido czy święto budowania kamakur (kamakura- japońska wersja iglo) 
w prefekturze Aomori. W naszej niewielkiej miejscowości zbyt wielu atrakcji nie ma, ale co roku ma miejsce festiwal lodowych latarni, a, gdy zbierze się dość śniegu, również u nas usypuje się kamakury.

Kamakura w Minamimaki

               W miecie Suwa, położonym wokół jeziora Suwako, co roku wygląda się pękającego na jeziorze lodu. To, zjawisko zwane tutaj Omi-watari (御神渡り - "przejście boga"), związane jest z mitem o tym, jak bóstwo męskie z Górnej Świątyni Suwa Taisha przechodzi przez jezioro do Dolnej Świątyni, by spotkać się z boginią. Kiedy kapłani z tej świątyni ogłoszą już w mediach "przejście bóstwa", do Suwa masowo ściągają turyści, by sfotografować ślady stóp boga pozostawione na jeziorze - podobno tam, gdzie lód się wypiętrzył bóstwo postawiło swoją stopę. Bardzo przywiązani do religii shinto Japończycy dotykają pęknięć w lodzie, by następnie tą samą dłonią dotknąć głowy - wyrażając w ten sposób szacunek dla boga - lub innych części ciała, np. pleców czy nóg - by bóg uleczył bolące miejsce. Wizyta nad jeziorem, po którym przeszło bóstwo, jest równoznaczna z odwiedzeniem chramu i nie odstrasza nawet mróz czy śnieg.

"Ślad bożej stopy"

Ślady po przejściu boga przez jezioro Suwa

Jezioro Suwako - widok z autostrady

          Także w świątyniach buddyjskich zimą mają miejsce ciekawe wydarzenia. W Zenkōji w Nagano odbywa się festiwal lampionów, które najpierw biorą udział w konkursie na najpiękniejszy, 
a następnie są ustawiane wzdłuż drogi prowadzącej do świątyni. Gmach świątyni oraz prowadzące do niej bramy zostają oświetlone różnokolorowymi reflektorami, a przed świątynią ożywają kramiki serwujące amazake (napój produkowany z ryżu pozostałego po produkcji nihonshu - sake) i sobę (soba - gryczany makaron wyrabiany ręcznie, z którego słynie region Nagano).

Brama Świątyni Zenkoji

Kramik z amazake i oyaki (lokalny specjał przypominający bułkę podawany z różnymi nadzieniami)

Amazake przypomina w smaku i konsystencji lekko sfermentowany, słodkawy kleik ryżowy z dodatkiem imbiru, podawany na gorąco przyjemnie rozgrzewa po zimowym spacerze.

Brama Świątyni Zenkoji

Buddyjska Świątynia Zenkoji

Lampiony nagrodzone w konkursie

Lampiony ustawione po drodze do świątyni. Lampion na zdjęciu przedstawia interpretację znaku "愛" czytanego "ai", a oznaczającego "miłość".

Lampion przedstawiający duchowego przewodnika buddystów - Dalaj Lamę, który odwiedził Zenkoji podczas swojej wizyty w Japonii.

                     Skoro mowa o Świątyni Zenkōji, nie mogę nie wspomnieć o Świątyni Kitamuki Kannon w Uedzie. Legendy głoszą, że aby modlitwy zostały wysłuchane, należy odwiedzić obie świątynie, gdyż posąg buddy w Zenkōji zwrócony jest na południe, a posąg bogini Kannon ze światyni w Uedzie zwrócony jest na północ (nazwa świątyni "Kitamuki Kannon" oznacza "Kannon zwrócona na północ"). Miasto Ueda, położone niedaleko Nagano, warto odwiedzić nie tylko ze względu na tę świątynię, ale przede wszystkim z powodu onsenów (gorące wulkaniczne źródła). Część Uedy zwana Bessho-onsen, w której właśnie znajduję się Świątynia Kitamuki Kannon, to region, gdzie niemal na każdym rogu jest jakiś onsen, a wejście do większości kosztuje jedynie 150 yenów (przeważnie wejście do onsenu to koszt od 500 do 1000 yenów).  Zwłaszcza po długim zimowym spacerze po okolicy i świątyniach warto skorzystać z gorących źródeł, gdyż nie tylko mają one rozmaite lecznicze właściwości, ale doskonale rozgrzeją przemarzniętych spacerowiczów.

Dzwon przy Świątyni Kitamuki Kannon

Świątynia Kitamuki Kannon

Onsen, w którym miał zażywać kąpieli twórca posągu Kitamuki Kannon. Bardzo stary i lekko "zapyziały" onsen, do którego wchodzi się prosto z ulicy. Przebieralnia jest  nieogrzewana i klaustrofobiczna, podobnie jak samo kąpielisko. W tym popularnym wśród lokalnej społeczności onsenie, inaczej niż w większości tego typu obiektów, trzeba przynieść ze sobą mydło i szampon. Mimo iż samo kąpielisko jest raczej mało atrakcyjne, woda w tym źródle ma wspaniałe właściwości - leczy rany i problemy skórne, czego doświadczyłam na własnej skórze. Kąpiel tutaj to niezwykle ciekawe doświadczenie dające wyobrażenie o takich przybytkach z minionych japońskich er.